گلچهره مپرس آن نغمه سرا از تو چرا جدا شد 

گلچهره مپرس پروانه تو بی تو کجا رها شد 

مرنجان دلت را 

رها کن غمت را رها کن 

مخور غم مخور غم نگارا 

گلچهره بریز تو خون من بلبل نغمه زن را 

 ==================================================

ساقیا ؛ ساقیا ؛ زده ام بتده نابی که مپرس 

جامی زده ام از چشم مهربان تو / سر خوش بردم خانه به خانه کو به کو 

هر دم ز چشمانش ، جرعه ای از جهان / ریزد به گل من ، روشنتر از عالم جان 

ساقی چشمان او ، پیمانه پیمانه عشق ، ریزد به جام جانم 

حرفی دارد ، رمزی گوید ، شیدا کند ما را ، یارا ؛ یارا 

ساقی جامی دگر ، آتش زان شعله ور 

به یک نظر ، به یک نظر ، ما را ز دست ما ببر 

 ================================================== 

پاسبان حرم دل شده ام شب همه شب 

تا در این پرده جز اندیشه او نگذاریم

دیده بخت به افسانه او شد در خواب 

کو نسیمی ز عنایت که کند بیدارم

یارم به یک لا پیرهن خوابیده زیر نسترن 

ترسم که بوی نسترن مست است و هشیارش کند

ای آفتاب آهسته نه پار در حریم یار من 

ترسم صدای پای تو خواب است و بیدارش کند

============================================================== 

به کجاها برد این امید ما را 

نشد این عاشق سرگشته صبور 

نشد این مرغک پر بسته رها 

به کجا می روم یارا / به کجا می برد ما را 

ره این چاره ندانم به خدا / نشود دل نفسی از تو جدا 

به هوایت همه جا در همه حال 

به امیدی بگشایم شب و روز پر و بال 

غم عشق دل ما را / به کجاها برد بالا 

 ==============================================================

مرا چشمی است خون افشان ز دست آن کمان ابرو 

جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو

غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستی 

نگارین گلشنش روی است و مشکین سایبان ابرو

هلالی شد تنم زین غم که با طنعرای ابرویش 

که باشد مه که بنماید ز طاق آسمان ابرو

رفیقان غافل و ما را از آن چشم و جبین هر دم 

هزاران گونه پیغام است و حاجب در میان ابرو

روان گوشه گیران را جبینش طرفه گلزاری است 

که بر طرف سمن زارش همی گردد چمان ابرو

دگر حور پری را کس نگوید با چنین حسنی 

که این را این چنین چشم است و آن را آن چنان ابرو

تو کافر دل نمی بندم نقاب زلف می ترسم 

که محرابم بگرداند خم آن دلستان ابرو

اگرچه مرغ زیرک بود حافظ در هواداری 

به تیر غمزه صیدش کرد چشم آن کمان ابرو