زمانی نه چندان دوردرایران٬ دسترسی به منابع هنری ازموانع بزرگ بحساب می آمد. با انقلاب انفورماتیک و پیشرفت تکنولوژی بویژه اینترنت٬ امروزه ما با وضعیت معکوس وغیرقابل باورانفجارداده ها در همه زمینه ها از جمله هنرها مواجه هستیم. امروزه برای مرور ویا دنبال کردن اطلاعات و رویدادهای روزانه و یافت و تشخیص سره از نا سره به خاطر وفورمنابع به مشگل برمیخوریم. بخشی ازسعی ما در کارگاه هنر در این تارنما، گزینش کیفی داده ها ازمیان منابع درهم بیشماراز یک طرف وبهره برداری موثرازآنها درجریان فعالیت های اجتماعی و فرهنگی از طرف دیگر است. بنا به گفته « همه چیز را همگان دانند » بدون تعاون و کار گروهی مشترک, اقدام و بهره برداری کیفی از آین همه منابع ممکن نیست.
تحول مهم عصر جدید نسبت به گذشته همانا کمتر شدن فاصله یین هنرمند ( به تعریف کلاسیک آن ) با مخاطین هنر و یا به عبارت دیگر بالا رفتن نقش مخاطین هنر و اشتراک در پروسه تولید هنراست. رشد و ظهورهزاران هنرمند مکتب ندیده در شبکه های اجتماعی شاهد بارز این واقعیت اند، لذا شکستن توهم و دیوار آهنین بین هنرمند حرفه ای و مصرف کننده دنباله رو، هم اکنون فرارسیده. هنرذاتی انسان است و بقولی آموختنی نیست. بلکه علم و تجربه های هنری انسان در طول تاریخ است که فراگرفتنی ست. اگرچه هیچ دو انسانی ازنظرتوانایی های جسمی و روانی یکسان نیستند ولی تقسیم بندی انسان ها به بی استعداد و با استعداد چیزی جزاختراع نظام های سوداگر و قدرتمداربرای تبدیل هنر به کالایی سودآور نیست.
در شرایطی که بدورازمحدودیت های غیرانسانی موجود درایران و به یمن امنیت وامکانات نسبی زندگی در کشورمیزبان, با توجه به تاثیرپذیری متقابل جهانی بخاطروجود اهرم پر قدرت اینترنت٬ دیگرنمیتوان با وجود آگاهی از تحولات روزبروز ایران و جهان به نظاره گری بی تفاوت بسنده کرد. رشد خرد جمعی درگرو فرهنگ سازی عناصر وعوامل فعال اجتماعی در هر دوره است. قشرآگاه در چنین شرایطی نقش سفیران فرهنگی ملل خود را بازی میکنند. دیگرصرفا درد مشترک کافی نیست بلکه سعی مشترک لازمه تغیر و تکامل ماست. حفظ و اشاعه ارزشهای بالنده فرهنگ پدران و ترک ضد ارزشهای فرهنگ مخرب و مخدردر این راستا، بخش مهم و کیفی زندگی ما را دراین دیاردورازوطن تشکیل میدهد. زندگی کردن روزانه با این ارزشها و ترویج هنرهای اصیل ایرانی در یک اقدام گروهی و طولانی نسل های بعدی را با فرهنگ ارزشمند گذشته پیوند زده و ازخود بیگانگی فرهنگی آنها، با وجود دوری از بوم و بر ایران مصون میدارد.